My name is Simon Jarret. Unfortunately, I don't have much time left. Doctors give me a few months or a year if I'm lucky. All because of a car accident in which I suffered a brain injury. It causes internal bleeding. Even excessive stress can be fatal.
I am in contact with Dr. Peake of Saint Mary's Hospital in Toronto, but I don't know how much these visits will help me. Dr. Peake says I need to have regular checkups to drain the blood that accumulates in my brain. It's good that she also prescribed me something for nightmares because I'm still tormented by what happened that evening. I was together with Ashley. Ashley, unfortunately, was not as lucky as I was. It all feels like someone 'above' flipped a coin. You live, you die.
I need to get my shit together. I was supposed to order flowers for the funeral. Maybe Jesse will be able to help. Jesse is one of the few people who seem to understand my problem. We work together in a bookstore. His sense of humor cracks me up. Today he called to say he's keeping his fingers crossed that my next consultation will help solve my "dying thing." What a guy!
Dr. Munshi recently contacted me. He claims that he may be able to help solve my problem. He seems to be very keen for me to see him. I have an appointment booked, and even though I don't think it will lead to any breakthrough, Dr. Munshi convinces me that this scan will help him understand my situation better. This will apparently give him a clearer picture of what he can do for me. It's better than waiting with my hands crossed and hoping for the worst.
Dr. Munshi's clinic seemed to be in an unused office building. The curtained windows, cables hanging from the ceiling, and the lack of staff gave me an odd feeling about that place. I looked around the room because I began to doubt whether this was a good decision. Dr. Munshi turned out not to be a real doctor but a researcher collecting data on how to help people in a similar situation to me. His reassurances helped me overcome my distrust, and we could get started.
The whole process took only moments. And more importantly, I did not feel any pain. I must have lost consciousness for a while. When I woke up, I was not able to recognize the place: strange suits on the wall, computer terminals, and locked doors. How did this happen? And where did Munshi go?
I stood up, trying to understand what had happened during the scan. Unable to get out, I broke the glass window. I could access a conversation recording between a woman and a man from a nearby terminal. They were the ones who put locks on the doors and cut off the electricity. They locked the area down and evacuated. But why? And what do I have to do with all this? Does it have anything to do with that dark ooze dripping from the ceiling?
In one of the rooms, I found machines. They resembled cybernetic dogs at first glance. They were suspended strangely, hooked up to a wall. As I got closer, I could promise that one of them had moved. My heart started pounding, and I remembered Dr. Peake's words about avoiding stress. After touching one of the machines, I again had access to a recording of someone trying to communicate with it. How is this possible? How am I able to listen to these recordings? My thoughts were rushing, but as I was trying to piece these things together, I got interrupted by a terrible noise on the other side of the wall.
Soon after, everything went dark. I didn't have to wait long, and suddenly the darkness was pierced by a monstrous rumbling at the door. And that jeering laughter! I gathered the courage to open the door when the noise died out. Slowly, I stepped inside. On the floor against the wall lay a headless body. How could anyone do something like this? I looked away, unable to stand this horrifying scene. A strange device caught my attention on the table. It looked identical to the one I saw on the poster (Omnitool) in the room when I woke up. I decided to take it with me and connect it to the terminal I saw there.
After connecting to the terminal, I found a file. There would have been nothing strange about it except that it showed my and Dr. Munshi's names. How is that possible? Could someone transport me here during the scanning process?
The terminal also had a short instructional video explaining how to use this new device. John Strohmeier was its author. Who cares! I just want to get out of here. I picked up the Omnitool. It has a proximity panel that unlocks doors. I remembered a sealed door nearby. That is where I could put Omnitool to the test. Behind the door was an underwater tunnel, and I found another recording on the wall. From the conversation, I deduced that it was on the Upsilon station, and those who worked here were fleeing to a station called Theta. After a while, I managed to find a room where I hoped to make contact with someone who had survived or who could help me. Taking steps toward the terminal, I heard the voice of a man breathing with difficulty. I approached with caution. It was not a man. It was a machine. Any attempts to communicate with it failed. The nearby computer was not working due to a lack of power. This robot must have caused this. It was connected with two tubes to the terminal. After disconnecting one of them, the robot told me to stop because it needed "it." I tried to reconnect the wire, but it was fruitless. After disconnecting the second one, the robot stopped "breathing." Did I kill it? What am I saying? It’s a machine. After all, machines don't breathe! I don't know what to think about it myself anymore.
I restored the power and heard a female voice calling from a nearby computer. She was at the Lambda station. The poor quality of the connection didn't allow us to talk for long, but I learned from her that I should head upstairs, where it should be easier for us to establish communication. While looking for a passage, I came across a strange creature. It moved slowly, making loud cacophonous noises. I found an escape stairwell, but my way was blocked by hot steam. I tried to get through and only burnt myself in the process. It was necessary to find the valve that closed the steam.
My burns were quite extensive, so I could not move as fast. I noticed a strange opening, a small hole. It appeared connected to all those tentacles I had seen throughout the Upsilon. When I moved my finger closer, the mechanism engulfed my hand! I expected the worst, but I could easily remove it after that. Not only was this strange and unexpected, but it also made the burning pain go away and made me feel better.
Out of nowhere, the massive creature directed its lights at me. I moved closer to the corner, motionless, trying not to flinch. To my surprise, the monster charged in my direction. I didn't wait. I didn't want it to get me. Fortunately, its mass made it a relatively slow pursuer, though determined.
I ended up in a room where I found someone's drawings and some mattresses. Someone still lives here! I heard a male voice calling Amy and Rogers from the other room. I remembered Amy from the previous transmission. Could it be someone who knows them? He may know where I can find them. I sure hope so.
From the beginning, I was under the impression that the game takes place in space. However, it is an underwater research station somewhere in the Pacific.
Soma is story-driven, and it is very immersive. The machines speak, claiming to be human. It's even quite funny when Simon (the game's protagonist) argues with them, pointing out that they are not human (05:33). The machine, on the other hand, goes into denial, saying that they are flesh and blood humans and can even see their own hands. Sometimes I don't know what to think about it anymore. Are they real, and I'm just hallucinating?
The voice acting of the characters captures all this brilliantly - we feel when our interlocutors, and ourselves, are irritated or full of anger and determination. The fact that the robots talk about how lonely they are is thought-provoking. And that big guy that does not want to leave me alone! Give me a break! (12:33)
Is it just artificial intelligence, or are there really people in these machines? This question is difficult to answer unequivocally. We witness this drama of people who tried to escape to no avail. There are moments when we find people connected to machines like respirators. Unfortunately, we don't have a choice in such a situation. We can only disconnect the power from such a respirator to further progress (36:34). I wish we had a choice.
Nazywam się Simon Jarret. Niestety nie pozostało mi zbyt wiele czasu. Lekarze rokują że kilka miesięcy, góra rok. Wszystko to za sprawą wypadku samochodowego po którym doznałem urazu mózgu i krwawienia na które lekarze nie potrafią zaradzić.
Jestem w kontakcie z Dr. Peake ze Szpitala Saint Mary w Toronto ale wątpię że to coś zmieni. Dr. Peake twierdzi że muszę regularnie stawiać się na badania celem drenażu krwi, która gromadzi się w mózgu. Nawet nadmierny stres może mieć dla mnie skutki śmiertelne. Dobrze że przepisała mi też coś na koszmary bo nadal dręczy mnie co wydarzyło się tego wieczora. Byłem razem z Ashley. Ashley niestety nie miała tyle szczęścia co ja.
Muszę wziąć się do kupy. Może Jesse będzie w stanie pomóc. Jesse jest jedną z niewielu osób które wydają się rozumieć mój problem. Pracujemy razem w księgarni. Jego poczucie humoru czasem mnie rozbraja. Dzisiaj zadzwonił żeby powiedzieć że trzyma kciuki aby moja kolejna konsultacja pomogła rozwiązać mój problem z umieraniem. Co za koleś!
Ostatnio skontaktował się ze mną niejaki Dr. Munshi. Twierdzi że może być w stanie mi pomóc rozwiązać problem krwawienia. Mam ustalony termin wizyty i pomino że nie wydaje mi się żeby doprowadziło to do jakiegokolwiek przełomu, Dr. Munshi przekonuje mnie że ten skan pomoże mu lepiej zrozumieć mój stan. Nie wiem dlaczego ale bardzo mu zależy na tym żebym się z nim spotkał. Podobno dzięki temu będzie miał wyraźny obraz tego co może dla mnie zrobić. Chyba lepsze to niż czekać z założonymi rękami i liczyć na najgorsze. Budynek w którym znajdowała się klinika Doktora Munshi wydawał się mało-uczęszczany, delikatnie mówiąc. Zasłonięte okna, kable zwisające z sufitu oraz brak jakiegokolwiek personelu dawał mi trochę do myślenia. Sam Doktor Munshi okazał się nie być prawdziwym doktorem, ale kimś kto pisze pracę na temat tego jak pomóc osobom które znajdują się w podobnej sytuacji co ja. Postanowiłem się rozejrzeć po pokoju i zebrać trochę myśli bo zacząłem mieć wątpliwości czy jest to rzeczywiście dobra decyzja. Jego zapewnienia i otwartość w rozmowie pomogły mi jednak przemóc nieufność i postanowiłem dać mu szansę. Cały proces trwał tylko chwilę. I co ważniejsze nie odczułem żadnego bólu. Jedyne co pamiętam to ciemność. Musiałem na chwilę stracić przytomność. Gdy się ocknąłem, nie byłem w stanie poznać tego miejsca. Kombinezony na ścianie, terminale komputerowe, drzwi zamknięte że nie sposób ich otworzyć. Jak to się stało!? I gdzie podział się Munshi?? Czy to jakiś sen?
Wstałem starając się zrozumieć co tak naprawdę się wydarzyło podczas skanowania. Nie mogąc się wydostać z pomieszczenia wybiłem szybę. Z terminalu nieopodal miałem dostęp do nagrania rozmowy pomiędzy kobietą i mężczyzna. Wszystko wskazywało m na to że to oni założyli blokady na drzwi oraz odcięli prąd. Ewakuacja? Ale dlaczego? I co ja mam z tym wszystkim wspólnego? Może to z powodu tej czarnej mazi kapiącej z sufitu… co tu się wydarzyło?
W jednym z pomieszczeń znalazłem maszyny. Przypominały one na pierwszy rzut oka cybernetyczne psy. Były one w dziwny sposób podwieszone, trochę jakby podczepione do ściany. Gdy się zbliżyłem wydawało mi się że jedna z maszyn się poruszyła. Serce zaczęło mi walić i przypomniałem sobie słowa Dr. Peake o tym żeby unikać stresu. Zatrzymałem się jak wryty żeby złapać oddech i trochę się uspokoić. Po chwili odważyłem się dotknąć jednej z podobnych maszyn znajdujących się w sąsiednim pokoju. Po dotknięciu ponownie miałem dostęp do nagrania na którym ktoś próbował porozumieć się z tą maszyną. Jak to możliwe że jestem w stanie odsłuchiwać te nagrania? Moje przemyślenia przerwał straszny hałas dobiegający z korytarza po drugiej stronie ściany. A po chwili wszystko zostało spowite mrokiem. Nie musiałem długo czekać i nagle mrok przeszyło potworne łomotanie w drzwi i dźwięk przypominający szyderczy śmiech. Gdy hałas ucichł zebrałem się ma odwagę aby otworzyć drzwi. Powoli, wszedłem do środka. Na podłodze pod ścianą leżał bezgłowy korpus. Jak ktoś był w stanie coś takiego zrobić?!! Odwróciłem wzrok nie mogąc na to patrzeć. Moją uwagę przykuło dziwne urządzenie na stole. Wyglądało identycznie jak te, które widziałem na plakacie (Omnitool) w pokoju kiedy się obudziłem. Postawiłem zabrać je ze sobą i podłączyć do terminalu jaki tam widziałem.
Po podłączeniu do terminalu znalazłem plik. Nie byłoby w tym nic dziwnego poza tym że widniało tam moje imię oraz imię Dr. Munshi. Przynajmniej wiem że sobie tego nie wymyśliłem. Czyżby ktoś mnie tu przewiózł podczas procesu skanowania? Terminal oferował także krótki filmik instruktażowy objaśniający jak korzystać z tego nowego urządzenia. Niejaki John Strohmeier był jego autorem. Kogo to obchodzi. Ja chce stąd wyjść! Szybki update i mogłem zabrać Omnitool. Już po chwili okazało się jak użyteczny jest to przedmiot. Posiada on panel zbliżeniowy, który otwiera drzwi. Dziecinnie proste… jeśli mamy Omnitool. Bez niego byłbym w pułapce. Za drzwiami był szklany tunel. Hej! Ja jestem pod wodą!! Na ścianie znalazłem kolejne nagranie. Z rozmowy wywnioskowałem że znajduje się na stacji Upsilon a rozmówcy uciekali na stację zwaną Teta.
Udało się odnaleźć pokój gdzie miałem nadzieję nawiązać kontakt z kimś kto ocalał albo kto mógłby mi pomóc. Stawiając kroki w kierunku terminalu usłyszałem głos dyszącego człowieka. Jakby brakowało mu tchu. Ku mojemu zdumieniu nie był to człowiek, tylko kolejna maszyna. Starałem się nawiązać kontakt ale było to bezskuteczne. Miałem nadzieje że w końcu ktoś będzie w stanie odpowiedzieć na dręczące mnie pytania. Pobliski komputer niestety nie działał z powodu braku zasilania. Mogło być to spowodowane przez tego „dyszącego robota”. Był on podłączony dwoma przewodami do terminalu. Po odłączeniu jednego z nich robot powiedział żebym przestał. Starałem się podłączyć przewód ponownie ale było to bezowocne. Po odłączeniu drugiego robot przestał „oddychać”. Co ja mówię!? Przecież maszyny nie oddychają! Już sam nie wiem co o tym myśleć.
Dzięki temu udało mi się jednak przywrócić zasilanie i zwieńczeniem tego był kobiecy głos który usłyszałem z pobliskiego komputera. Wyglądało na to że była ona na stacji Lambda. Słaba jakość połączenia nie pozwoliła nam na dłuższa rozmowę, ale dowiedziałem się od niej, że powinienem kierować na wyższe piętra gdzie powinno być nam łatwiej nawiązać łączność. Była ona moją jedyną nadzieją na to żeby się stąd wydostać. Szukając przejścia natrafiłem na dziwny twór. Poruszał się dość wolno i masywnie. Z każdym krokiem uderzała mnie kakofonia dźwięków tego „czegoś”. Po tym jak odnalazłem właściwe schody moją drogę blokowała gorąca para. Próbowałem się przedostać ale boleśnie się o tym przekonałem że konieczne będzie odnalezienie zaworu odcinającego jej dopływ.
Moje oparzenia były dość obszerne. Rozglądając się zauważyłem dziwny otwór. Wyglądało na to że był połączony z innymi odnogami i mackami które widziałem na całym Upsilonie. Gdy zbliżyłem do niego palec, mechanizm pochłonął moją dłoń po czym bez problemu mogłem ją wyjąć. Było to nie tylko dziwne i niespodziewane ale także sprawiło że ból po oparzeniach minął i poczułem się lepiej.
Zastanawiając się nad przyczyną takiego stanu rzeczy zapomniałem na smierć o masywnym stworze patrolującym ten obszar. I gdy ten skierował smugę światła w moim kierunku przylgnąłem do ściany, w kompletnym bezruchu starając się nie drgnąć. „Uda się” - pomyślałem. Monstrum jednak nie dało się oszukać i rozpoczęło szarżę w moim kierunku. Nie czekałem. Nie chciałem się przekonać na własnej skórze czego chce to COŚ. Szczęśliwie się złożyło że duża masa nie pozwalała mu ma szybki pościg. Był jednak zdeterminowany i szybko namierzył mnie ponownie. Trafiłem do pokoju gdzie znalazłem czyjeś rysunki oraz materace. Ktoś tu jeszcze mieszka! Z drugiego pomieszczenia słyszałem głos wołający niejaką Amy i Rogersa. Pamiętam Amy z poprzedniej transmisji. Czyżby to ktoś kto ich zna? Może wie gdzie ich znajdę? Miejmy nadzieje.
Soma to miód dla tych którzy lubią zagłębiać się w świecie gry. Coraz lepiej zostaje nam nakreślone co się wydarzyło. Od początku wydawało mi się że akcja gry ma miejsce w kosmosie. Jest to jednak podwodna stacja badawcza. Maszyny mówią ludzkim głosem twierdząc że są ludźmi. Jest to dosyć zabawne kiedy Simon (bohater gry) kłóci się z jedną z nich wytykając że nie jest możliwe ażeby była człowiekiem (05:33). Ta zaś idzie w zaparte mówiąc że jest człowiekiem z krwi i kości. Czasem sam już nie wiem co o tym myśleć. Świetnie to wszystko oddaje voice acting postaci - czujemy kiedy nasi rozmówcy są poirytowani czy też pełni złości i determinacji. Fakt że roboty mówią o tym jak bardzo są samotne, opuszczone i starają się znaleźć innych ocalałych daje nam do myślenia. I ten wielki gagatek, który nie daje mi spokoju...(12:33) Przez cały czas jesteśmy świadkami tego dramatu osób które usiłowały się ewakuować. Są momenty gdy znajdujemy ludzi podłączonych do maszyn niczym respiratorów. Nie mamy niestety opcji wyboru w takiej sytuacji i możemy tylko odłączyć zasilanie od takiego respiratora celem dalszego progresu (36:34). Czy jest to tylko sztuczna inteligencja czy też w tych maszynach są naprawdę ludzie? Na to pytanie trudno na razie jednoznacznie odpowiedzieć.